Leesjaar 2020

Ik heb dit gekke jaar meer gelezen dan ooit, maar minder geschreven op mijn boekenblog, vooral aan het eind. Door al dat online lesgeven zit ik zoveel achter mijn scherm dat ik daar in mijn vrije tijd minder zin in heb. En dit blog is een hobby en moet leuk blijven, niet een extra taakje zijn. Ik weet nog niet wat dat voor het nieuwe jaar betekent, misschien komt die zin wel als vanouds terug, misschien niet. Er zullen vast wel af en toe stukjes verschijnen. Je kunt me sowieso altijd op Goodreads volgen als je benieuwd ben wat ik aan het lezen ben!

In mijn Year in Books kun je alle boeken zien die ik dit jaar gelezen heb, dat zijn er 132. Naast literatuur zijn dat dit jaar behoorlijk veel kinder-, jeugd- en young adult-boeken geweest, en detectives. Genres die ik altijd graag lees en die, zoals ik eerder schreef, geschikt zijn voor escapistisch lezen. Boeken die me het verhaal intrekken. Ook heb ik best wat boeken herlezen.

Hieronder noem ik een paar boeken die ik dit jaar las die ik sowieso aanraders vind. Het is geen echte top-zoveel, ook omdat ze zo verschillend zijn.

Maureen Johnson: de Truly Devious-trilogie

Mijn leesgedrag in deze rare tijden komt neer op: veel boeken lezen, maar geen moeilijke boeken lezen. Ik lees nu vooral kinderboeken, young adult en detectives. Meeslepende boeken dus, zeer geschikt voor escapisme. En zo ontdek ik allerlei leuks in die genres.

Deze trilogie is een voorbeeld: ik zag hem staan in de boekwinkel, deel 1 leek me leuk en dat kocht ik om het te proberen, en toen ik er eenmaal in begonnen was, was het leuk genoeg om ook meteen deel 2 en 3 te kopen. En dat is maar goed ook, want in tegenstelling tot veel detectiveseries was deel 1 helemaal geen afgerond verhaal! Het duurde tot het einde van deel 3 om overal achter te komen.

Het boek is een young adult detective. Stevie Bell is geobsedeerd door detectives en true crime. Daarom meldt ze zich aan bij Ellingham Academy, een beroemde privé-school in Vermont, op een zeer afgelegen plek. De school is gratis en de toelating gaat op grond van aanmeldingen, waarbij het criterium vooral is dat je een bijzondere interesse en talent ergens voor moet hebben. Wat dat dan is maakt niet echt uit, Stevies interesse in misdaad blijkt voldoende. En ze wil zo graag naar Ellingham omdat daar in de jaren ’30 moorden zijn gepleegd: de vrouw van de oprichter van de school en haar dochter zijn toen ontvoerd en de vrouw is vermoord teruggevonden, de dochter is nog steeds zoek. Bovendien werd op diezelfde dag een studente vermoord. Er is iemand veroordeeld, maar men is er niet echt van overtuigd dat dat ook daadwerkelijk de schuldige was.

Leesweek Tonke Dragt: Het geheim van de klokkenmaker

Komende donderdag wordt Tonke Dragt 90 jaar. Om dat te vieren organiseert Richard Thiel op Facebook de Tonke Dragt Leesweek. Die leesweek bestaat natuurlijk uit (her)lezen van zoveel boeken van Tonke Dragt als je zelf wil, maar ook komt er elke dag een opDragt. Zo kon je een verjaardagskaart sturen, een selfie maken met je favoriete boek van Tonke Dragt (moeilijk kiezen!) en vandaag (opDragt 3) kwam een leuke omslagenpuzzel online. Je kunt ook meedoen met de puzzel als je niet deelneemt aan de leesweek of niet op Facebook zit, via deze link.

Ik heb inmiddels Het geheim van de klokkenmaker herlezen. Dat is een opmaat naar Aan de andere kant van de deur en het verscheen enkele jaren eerder als los boek. Het verhaal gaat over een student geschiedenis die bij een klokkenmaker op kamers woont. Zowel de student als de klokkenmaker zijn dus erg geïnteresseerd in tijd en het verloop daarvan. De klokkenmaker is een tijdmachine aan het bouwen, en de student heeft morgen een tentamen waar hij nog niet genoeg voor gestudeerd heeft… De intermezzo’s spelen aan de andere kant van de deur, in de bibliotheek van de Januaraanse Ambassade, waar zeeën van tijd zijn omdat alle klokken van hun wijzers zijn beroofd. Daar leest de bibliothecaris het verhaal voor aan een paar kinderen. Maar hoe is het nou echt gegaan?

Jenny T. Colgan: Resistance is futile

Ik ken Jenny Colgan als auteur van romantische feel-good boeken. Maar toen zag ik op Goodreads dat ze ook een boek over een vrouwelijke wiskundige geschreven heeft, en toen werd ik nieuwsgierig. Ik heb wiskunde gestudeerd en vind het altijd interessant om te zien hoe wiskundigen er vanaf komen in fictie, zeker als het vrouwen zijn. Ik verwachtte dus een romantisch boek over een vrouwelijke wiskundige.

Maar daarmee had ik de T. in de auteursnaam even over het hoofd gezien: die reserveert Colgan voor een wat ander genre, onder die naam schreef ze ook enkele Doctor Who-boeken. Dit boek gaat inderdaad meer de SF-kant op. Zonder al te veel te verklappen: jazeker, aliens.

David Mitchell: Slade House

Dit is voor Mitchells begrippen een dun boek, al heeft het nog steeds 233 bladzijden. Het is ook weer net een ander genre: griezelverhaal, horror (dat lijkt zo in het begin in elk geval, al scheelt het feitelijk maar weinig met sommige gebeurtenissen in The Bone Clocks). Ik had dit boek al gelezen toen het uitkwam in 2015, maar het speelt (vast niet helemaal toevallig) eind oktober en is zeer geschikt om te herlezen in de herfstvakantie!

We leren Slade House kennen in het eerste hoofdstuk, 1979. Nathan en zijn moeder zijn uitgenodigd door Lady Norah Grayer die in Slade House woont. Nathans moeder is musicus en zal daar spelen. Uit alles blijkt dat ze het niet makkelijk hebben: ze hebben weinig geld, en Nathan ervaart de wereld anders dan de meeste mensen. Het staat er niet letterlijk, maar uit de omschrijvingen kunnen we wel vermoeden dat hij een stoornis in het autistisch spectrum  heeft. Dat is overigens een thema dat Mitchell na aan het hart ligt: hij heeft een zoon met autisme, vertaalde The reason I jump en Fall Down 7 Times Get Up 8 (dat laatste heb ik nog niet gelezen) en bij een optreden in Eindhoven in 2016 las hij een verhaal voor waar ook een autistisch personage in voorkwam, als ik het me goed herinner.

Nathan en zijn moeder moeten via een steeg tussen huizenblokken, Slade Alley, het huis zien te vinden. Dat lukt niet meteen, maar plots ziet Nathan dan toch een kleine deur in een muur. Ze komen in een prachtige tuin met een groot landhuis, er is een aardige jongen die met Nathan een wedstrijdje wil doen, maar Nathan ziet steeds vreemdere dingen en het hoofdstuk ontaardt al snel in een horrorverhaal.

Holly Jackson: A good girl’s guide to murder & Good girl, bad blood

A good girl’s guide to murder behoort tot twee genres die ik graag af en toe lees: de young adult en de detective. In beide opzichten vond ik het boek geslaagd, dus toen ben ik het vervolg Good girl, bad blood er maar direct achteraan gaan lezen.

In beide boeken is Pippa (Pip) de hoofdpersoon. Ze moet een profielwerkstuk maken voor school en ze besluit dat te doen over de verdwijning van Andie Bell: een meisje dat vijf jaar geleden verdween, vermoord door haar vriend Sal Singh die enkele dagen later zelfmoord pleegde. Andie is nooit gevonden.

Pip kent veel van de betrokkenen, ze woont tenslotte in hetzelfde dorp en heeft alles op een afstandje meegekregen. Ze belooft haar docent, die wel wat ethische bezwaren heeft, dat ze geen contact zal zoeken met de betrokken families. Maar dat doet ze wel: na een tijdje krijgt ze het vermoeden dat Sal misschien toch niet de dader was, en dan neemt ze contact op met zijn broer Ravi.

Judith Visser: Zondagsleven

Dit is het vervolg op het prachtige Zondagskind, waarin we lazen over hoe Jasmijn opgroeit en uiteindelijk haar diagnose autisme krijgt. In dit boek lezen we hoe het haar verder vergaat, want autisme gaat natuurlijk niet over.

Jasmijn werkt als receptioniste bij een bedrijf dat ze kent en waar ze zich op haar gemak voelt. Als dat bedrijf fuseert en Jasmijn overbodig is geworden, gaat ze op zoek naar een nieuwe baan. Liefst een die zoveel mogelijk lijkt op haar vorige baan. Ze wordt opnieuw receptioniste, maar op deze plek kost haar dat veel moeite: ze wordt geacht in de kantine te zitten, de lampen zijn te fel, haar leidinggevenden zijn weinig geneigd in haar (wat zij ervaren als) grillen mee te gaan en haar initiatieven pakken over het algemeen niet echt goed uit.

Nina LaCour: We are okay

Het eerste dat opvalt aan dit boek is de prachtige kaft. Het boek lijkt daardoor van de buitenkant bijna een graphic novel, maar dat is het niet, het is een young adult roman. Het verhaal begint als kamergenoot Hannah vertrekt van de campus voor de kerstvakantie. Net als alle andere studenten. De enige die overblijft is Marin.

Want zij kan nergens heen. Maar morgen komt Mabel. Marin probeert haar kant van de kamer nog wat aan te kleden, ze wil niet dat Mabel ziet hoe zielig haar leven eigenlijk is. Langzaam komen we erachter dat Marin een tijd geleden heel haar oude leven in de steek gelaten heeft. Ze is in haar eentje naar de universiteit vertrokken en heeft niemand meer gesproken. En dat heeft alles te maken met het overlijden van haar opa, bij wie ze woonde sinds haar moeder toen ze klein was overleed. Iedereen lijkt herinneringen aan haar moeder te hebben en allerlei mensen herkennen haar als “dochter van”, maar zelf heeft ze die herinneringen niet.

Maar waarom heeft ze zo hals over kop alles achter zich gelaten? Wat is er gebeurd toen haar opa overleed? Waarom heeft ze zelfs op Mabels berichtjes niet gereageerd?

Het boek vertelt een verhaal over rouw en geheimen, over de grens tussen excentriek en in de war van verdriet. Over omgaan met het gegeven dat de dingen anders waren dan je dacht, en dan toch weer mensen durven toelaten. De desolate campus in de kerstvakantie, de sneeuw, de subtiele momenten in haar vriendschap met Mabel, het is allemaal heel mooi beschreven. Ik wil niet méér verklappen, maar het is de moeite waard om dit boek te gaan lezen.

Matt Haig: The midnight library

Nora Seed wil niet meer leven. De opmaat naar die situatie lezen we in de eerste paar hoofdstukjes: “Nineteen years before she decided to die…”, “Twenty-seven hours before she decided to die…” Nora heeft voor haar gevoel niets en niemand meer om voor te leven en besluit daar dan maar mee te stoppen.

Maar tussen leven en dood blijkt nog iets te zijn: ze komt terecht in een gigantische bibliotheek. Nora ontmoet daar de bibliothecaresse van haar oude school, een dame die op een bepalend moment aardig voor haar was, en zij legt uit hoe het werkt: in elk van de boeken staat een leven dat Nora had kunnen hebben als ze ergens op één moment een andere keuze had gemaakt. Haar leven in een parallel universum. En ze kan in die parallelle levens een kijkje nemen, of eigenlijk: meedoen, ze komt in zichzelf terecht zoals ze geweest zou zijn als…

Octavie Wolters: Slot

Maart 2020. Het land gaat op slot, maar dat luidt ook het einde in van Wolters’ depressie. Heel langzaam ontwaakt ze uit een grijze mist die haar al twee jaar in haar greep houdt. De wereld is anders geworden, voor iedereen. Het maakt niet uit wat ze doet, of ze iets doet. En dan loopt ze naar haar computer en begint voorzichtig te schrijven. Een paar zinnen, een kort stukje, het maakt niet uit. Maar ze schrijft weer.

Dit boek is deels een soort dagboek, deels een duiding voor- en achteraf, deels een registratie van het nieuws over de pandemie, met beeld erbij dat Wolters al eerder maakte, voornamelijk in het najaar van 2019. De invloed van de pandemie wordt al voor de “intelligente lockdown” heel concreet voor Wolters’ gezin als het Chinese uitwisselmeisje dat in januari zou komen niet komt, want China is dicht. Lang denkt men nog dat de reis naar China in april heus nog wel door zal gaan; hoe het er in april in Nederland uitzag, zag in januari niemand nog aankomen.