David Mitchell: Slade House

Dit is voor Mitchells begrippen een dun boek, al heeft het nog steeds 233 bladzijden. Het is ook weer net een ander genre: griezelverhaal, horror (dat lijkt zo in het begin in elk geval, al scheelt het feitelijk maar weinig met sommige gebeurtenissen in The Bone Clocks). Ik had dit boek al gelezen toen het uitkwam in 2015, maar het speelt (vast niet helemaal toevallig) eind oktober en is zeer geschikt om te herlezen in de herfstvakantie!

We leren Slade House kennen in het eerste hoofdstuk, 1979. Nathan en zijn moeder zijn uitgenodigd door Lady Norah Grayer die in Slade House woont. Nathans moeder is musicus en zal daar spelen. Uit alles blijkt dat ze het niet makkelijk hebben: ze hebben weinig geld, en Nathan ervaart de wereld anders dan de meeste mensen. Het staat er niet letterlijk, maar uit de omschrijvingen kunnen we wel vermoeden dat hij een stoornis in het autistisch spectrum  heeft. Dat is overigens een thema dat Mitchell na aan het hart ligt: hij heeft een zoon met autisme, vertaalde The reason I jump en Fall Down 7 Times Get Up 8 (dat laatste heb ik nog niet gelezen) en bij een optreden in Eindhoven in 2016 las hij een verhaal voor waar ook een autistisch personage in voorkwam, als ik het me goed herinner.

Nathan en zijn moeder moeten via een steeg tussen huizenblokken, Slade Alley, het huis zien te vinden. Dat lukt niet meteen, maar plots ziet Nathan dan toch een kleine deur in een muur. Ze komen in een prachtige tuin met een groot landhuis, er is een aardige jongen die met Nathan een wedstrijdje wil doen, maar Nathan ziet steeds vreemdere dingen en het hoofdstuk ontaardt al snel in een horrorverhaal.

Holly Jackson: A good girl’s guide to murder & Good girl, bad blood

A good girl’s guide to murder behoort tot twee genres die ik graag af en toe lees: de young adult en de detective. In beide opzichten vond ik het boek geslaagd, dus toen ben ik het vervolg Good girl, bad blood er maar direct achteraan gaan lezen.

In beide boeken is Pippa (Pip) de hoofdpersoon. Ze moet een profielwerkstuk maken voor school en ze besluit dat te doen over de verdwijning van Andie Bell: een meisje dat vijf jaar geleden verdween, vermoord door haar vriend Sal Singh die enkele dagen later zelfmoord pleegde. Andie is nooit gevonden.

Pip kent veel van de betrokkenen, ze woont tenslotte in hetzelfde dorp en heeft alles op een afstandje meegekregen. Ze belooft haar docent, die wel wat ethische bezwaren heeft, dat ze geen contact zal zoeken met de betrokken families. Maar dat doet ze wel: na een tijdje krijgt ze het vermoeden dat Sal misschien toch niet de dader was, en dan neemt ze contact op met zijn broer Ravi.

Judith Visser: Zondagsleven

Dit is het vervolg op het prachtige Zondagskind, waarin we lazen over hoe Jasmijn opgroeit en uiteindelijk haar diagnose autisme krijgt. In dit boek lezen we hoe het haar verder vergaat, want autisme gaat natuurlijk niet over.

Jasmijn werkt als receptioniste bij een bedrijf dat ze kent en waar ze zich op haar gemak voelt. Als dat bedrijf fuseert en Jasmijn overbodig is geworden, gaat ze op zoek naar een nieuwe baan. Liefst een die zoveel mogelijk lijkt op haar vorige baan. Ze wordt opnieuw receptioniste, maar op deze plek kost haar dat veel moeite: ze wordt geacht in de kantine te zitten, de lampen zijn te fel, haar leidinggevenden zijn weinig geneigd in haar (wat zij ervaren als) grillen mee te gaan en haar initiatieven pakken over het algemeen niet echt goed uit.

Nina LaCour: We are okay

Het eerste dat opvalt aan dit boek is de prachtige kaft. Het boek lijkt daardoor van de buitenkant bijna een graphic novel, maar dat is het niet, het is een young adult roman. Het verhaal begint als kamergenoot Hannah vertrekt van de campus voor de kerstvakantie. Net als alle andere studenten. De enige die overblijft is Marin.

Want zij kan nergens heen. Maar morgen komt Mabel. Marin probeert haar kant van de kamer nog wat aan te kleden, ze wil niet dat Mabel ziet hoe zielig haar leven eigenlijk is. Langzaam komen we erachter dat Marin een tijd geleden heel haar oude leven in de steek gelaten heeft. Ze is in haar eentje naar de universiteit vertrokken en heeft niemand meer gesproken. En dat heeft alles te maken met het overlijden van haar opa, bij wie ze woonde sinds haar moeder toen ze klein was overleed. Iedereen lijkt herinneringen aan haar moeder te hebben en allerlei mensen herkennen haar als “dochter van”, maar zelf heeft ze die herinneringen niet.

Maar waarom heeft ze zo hals over kop alles achter zich gelaten? Wat is er gebeurd toen haar opa overleed? Waarom heeft ze zelfs op Mabels berichtjes niet gereageerd?

Het boek vertelt een verhaal over rouw en geheimen, over de grens tussen excentriek en in de war van verdriet. Over omgaan met het gegeven dat de dingen anders waren dan je dacht, en dan toch weer mensen durven toelaten. De desolate campus in de kerstvakantie, de sneeuw, de subtiele momenten in haar vriendschap met Mabel, het is allemaal heel mooi beschreven. Ik wil niet méér verklappen, maar het is de moeite waard om dit boek te gaan lezen.

Matt Haig: The midnight library

Nora Seed wil niet meer leven. De opmaat naar die situatie lezen we in de eerste paar hoofdstukjes: “Nineteen years before she decided to die…”, “Twenty-seven hours before she decided to die…” Nora heeft voor haar gevoel niets en niemand meer om voor te leven en besluit daar dan maar mee te stoppen.

Maar tussen leven en dood blijkt nog iets te zijn: ze komt terecht in een gigantische bibliotheek. Nora ontmoet daar de bibliothecaresse van haar oude school, een dame die op een bepalend moment aardig voor haar was, en zij legt uit hoe het werkt: in elk van de boeken staat een leven dat Nora had kunnen hebben als ze ergens op één moment een andere keuze had gemaakt. Haar leven in een parallel universum. En ze kan in die parallelle levens een kijkje nemen, of eigenlijk: meedoen, ze komt in zichzelf terecht zoals ze geweest zou zijn als…

Octavie Wolters: Slot

Maart 2020. Het land gaat op slot, maar dat luidt ook het einde in van Wolters’ depressie. Heel langzaam ontwaakt ze uit een grijze mist die haar al twee jaar in haar greep houdt. De wereld is anders geworden, voor iedereen. Het maakt niet uit wat ze doet, of ze iets doet. En dan loopt ze naar haar computer en begint voorzichtig te schrijven. Een paar zinnen, een kort stukje, het maakt niet uit. Maar ze schrijft weer.

Dit boek is deels een soort dagboek, deels een duiding voor- en achteraf, deels een registratie van het nieuws over de pandemie, met beeld erbij dat Wolters al eerder maakte, voornamelijk in het najaar van 2019. De invloed van de pandemie wordt al voor de “intelligente lockdown” heel concreet voor Wolters’ gezin als het Chinese uitwisselmeisje dat in januari zou komen niet komt, want China is dicht. Lang denkt men nog dat de reis naar China in april heus nog wel door zal gaan; hoe het er in april in Nederland uitzag, zag in januari niemand nog aankomen.

Deborah Levy: The man who saw everything

Ik had nog nooit van deze auteur gehoord, maar ik zag dit boek liggen in een boekwinkel en het sprak me meteen aan. Dat bleek terecht: wat een mooi boek is dit!

Het verhaal begint in 1988, als hoofdpersoon Saul Adler aangereden wordt op het zebrapad op Abbey Road, beroemd vanwege de foto op het Beatlesalbum. Hij woont daar in de buurt, was in gedachten verzonken, dacht na over zijn vriendin Jennifer Moreau. Jennifer is fotograaf, ze heeft hem verboden haar uiterlijk en schoonheid in woorden te beschrijven. Ze maakt veel foto’s van hem, en ze gaat ook een foto van hem maken op datzelfde zebrapad. Die foto kan hij meenemen op zijn reis naar Oost-Duitsland, dat is een leuk cadeau voor de zus van zijn tolk, want zij is fan van de Beatles.

Rachel Joyce: Miss Benson’s beetle

Miss Benson, Margery, is een niet zo erg goede docent huishoudkunde, maar haar echte fascinatie ligt bij kevers. Toen ze klein was, in 1914, liet haar vader haar een boek over kevers zien, en hij vertelde haar over de mythische gouden kever van Nieuw-Caledonië, een kever waar geruchten over bestonden maar die nog nooit door iemand was gevonden.

Haar vader overlijdt, ze groeit op bij haar tantes, ze blíjft maar groeien en ondanks een verliefdheid op een professor uit het Natural History Museum blijft ze vrijgezel. Nu is het 1950 en door omstandigheden (zo steelt ze de laarzen van haar leidinggevende) vertrekt ze van haar school. Ze besluit eindelijk haar droom na te gaan jagen en werk te maken van een expeditie naar Nieuw-Caledonië. Dat kan ze niet alleen, ze gaat op zoek naar een assistent. Dat verloopt al niet zonder slag of stoot. Ze bereidt zich voor aan de hand van een reisboek waarvan ze zich later afvraagt of die auteur überhaupt ter plekke is geweest en ze koopt de materialen die ze nodig heeft om insecten te verzamelen.

Sander Kollaard: Uit het leven van een hond

Dit boek won onlangs de Libris Literatuur Prijs en mijn vriendin Ionica was juryvoorzitter, dus dat was een goede reden om het ook maar eens te gaan lezen.

Ondanks de titel gaat het niet over het leven van de hond, het gaat over een dag uit het leven van Henk van Doorn, het baasje van de hond. De hond speelt wel een grote rol in het verhaal, maar een deel van de tijd is hij er niet eens bij. Uit het leven van een man die erg van zijn hond houdt zou beter kloppen.

Die hond, Schurk, is wel een spil van Henks bestaan. En deze dag gaat het niet goed met de hond: hij lijkt soms even een vreemde, hij reageert anders. De dierenarts stelt hartfalen vast. Niets aan te doen, hij krijgt medicijnen om vocht af te drijven, hij zal niet meteen doodgaan, hij heeft nog wat tijd.

Emma Gannon: Olive

Ik wilde dit boek graag goed vinden, het onderwerp is wel origineel voor het genre: het gaat over Olive, een vrouw van 33 die geen kinderen wil. Maar het viel tegen. Het was nog meer chicklit dan ik had verwacht, maar vooral: ik vond het gewoon niet zo goed geschreven. Meestal bespreek ik boeken die ik niet zo goed vind niet, maar dit boek krijgt veel sterren op Goodreads en krijgt vanwege het onderwerp best veel aandacht, dus ik wil het deze keer toch doen.

Olive schrijft voor .dot, een hip magazine voor vrouwen, en ze had een relatie met Jacob die stukgelopen is omdat hij graag kinderen wil en zij niet. Verder is een grote rol weggelegd voor de vriendinnen die ze al van jongs af aan heeft: Bea, Cecily en Isla. Nou vind ik het al niet zo geloofwaardig dat je jeugdvriendinnen bent en dan ook nog alle vier op dezelfde plek gaat studeren en in hetzelfde huis gaat wonen, verder lijkt die hechte vriendschap te berusten op gedeelde jeugdervaringen, veel drank en feesten, en ze tutten zich samen op en kruipen bij elkaar in bed als ze een kater hebben. Eigenlijk is hier al duidelijk dat ik niet de doelgroep ben, aan dat kleffe gedoe in zo’n groepje zou ik echt niet moeten denken, ook niet toen ik twintig was.

Maar nu zijn ze dus vooraan in de dertig en beginnen hun levens uit elkaar te lopen: Bea heeft drie kinderen, Cecily is zwanger, Isla is bezig met IVF en Olive worstelt met dat ze geen kinderen wil, maar door de ervaringen van de anderen is er voor haar eigenlijk geen ruimte om daar met haar vriendinnen over te praten. Ik kan me voorstellen dat dat lezers in zo’n zelfde situatie aan kan spreken, maar Olive reageert daar wel erg onvolwassen op.

Er staan enkele spoilers in het stukje hieronder.