Emily St. John Mandel: The glass hotel

Ook naar dit boek keek ik uit: ik was een paar jaar geleden erg onder de indruk van Station Eleven (een boek over wat er gebeurt na een grieppandemie, ik krijg ook zin om dat boek te gaan herlezen).

The glass hotel begint bij het einde: Vincent valt in zee vanaf een schip. Vincent blijkt een vrouw te zijn, genoemd naar dichter Edna St. Vincent Millay, en haar leven is de leidraad van dit boek, al zijn er veel meer personages, waaronder haar halfbroer Paul.

Het hele boek ademt hoe levens andere wendingen kunnen nemen door bepaalde gebeurtenissen, hoe een toevallige ontmoeting alles kan veranderen. Dat geldt voor Vincent als ze Jonathan Alkaitis ontmoet, ze wordt voor de buitenwereld zijn veel jongere echtgenote, maar alleen zij weten dat ze niet echt getrouwd zijn. Zo komt ze terecht in een andere wereld: die van het geld. In die wereld maakt het eigenlijk niet meer uit waar op de wereld je bent, het feit dat je geld hebt verandert alles.

David Mitchell: Utopia Avenue

Ik keek al lang uit naar dit boek, zoals ik hier al schreef: toen het boek werd aangekondigd ben ik The thousand autumns of Jacob de Zoet eindelijk gaan lezen, en inmiddels heb ik ook The Bone Clocks herlezen.

En dat kwam mooi uit, want dit zijn de boeken die het meest direct aansluiten bij Utopia Avenue, al zien we ook elementen uit Cloud Atlas langskomen. Dit nieuwe boek speelt duidelijk weer in het Mitchell-universum dat vele eeuwen omspant, waarin dezelfde personages in verschillende boeken opduiken, terwijl toch elk boek ook zijn geheel eigen verhaal vertelt.

Toch is Utopia Avenue anders dan bijvoorbeeld The Bone Clocks of Cloud Atlas, want in die boeken werden volgens een bepaalde constructie verhalen in verschillende tijden aan elkaar gekoppeld, inclusief verhalen uit de toekomst. Dat is in Utopia Avenue niet het geval, het speelt zich binnen enkele jaren af (al zitten er wel terugblikken in) en het gaat steeds over dezelfde vier hoofdpersonen, in die zin is het verhaal overzichtelijker.

Hank Green: A beautifully foolish endeavor

Dit boek is het vervolg op An absolutely remarkable thing. Omdat ik de details van dat boek nogal vergeten was heb ik dat eerst herlezen, en meteen daar achteraan las ik dit nieuwe (en laatste) deel. Als je deel 1 nog niet gelezen hebt: er staan spoilers in dit stukje, omdat er anders over deel 2 maar weinig te vertellen valt.

Pauline Slot: Dood van een thrillerschrijfster

Een boek over schrijvers en schrijven. Dat soort boeken zijn er natuurlijk een heleboel, mensen schrijven tenslotte over wat ze kennen en nou ja, het schrijven is wat schrijvers kennen. Selma Hoogstins is schrijfster van literatuur en ze heeft een paradijselijk huis in Griekenland waar ze schrijfretraites organiseert. Mensen komen een weekje, krijgen rust, een fantastisch uitzicht over een baai, heerlijk eten en schrijfcoaching. En daar komen uiteraard alle denkbare schrijftypes op af.

De beroemdste gast deze week is thrillerschrijfster Esther Noordvlucht, je kunt wel raden op welke schrijfsters zij gebaseerd is. Selma kijkt neer op haar stijl, uit nieuwsgierigheid gaat ze dan toch die beroemde literaire thriller De Vinex-club maar lezen, en zo krijgen wij als lezer de plot in een paar alinea’s voorgeschoteld. Maar Esthers verkoopcijfers zijn jaloersmakend.

Selma heeft haar huis zelf gekocht toen het nog een bouwval was, samen met Stephen, de man die ze daarna ontmoette, heeft ze de boel opgeknapt, en eigenlijk doet Stephen dat nog steeds. Hij klinkt als de ideale man en veel verder ontwikkelt hij zich niet in het verhaal, al lijkt hij soms net wat minder Selma’s kant te kiezen dan normaal.

Constructies, patronen en priemwoestijnen

Voor de Nederlandse Boekengids schreef ik een artikel over drie boeken over geschiedenis van de wiskunde, de geschiedenis van kennis in het algemeen, en over de wiskunde van nu. De boeken die aan de orde komen zijn:

• David S. Richeson, Tales of Impossibility: The 2000-Year Quest to Solve the Mathematical Problems of Antiquity
• Rens Bod, Een wereld vol patronen: de geschiedenis van kennis
• Alex van den Brandhof, Priemwoestijnen: hoogtepunten uit de wiskunde van de 21e eeuw

Het artikel staat helemaal online en is hier te lezen.

Marijke Schermer: Mensen in de zon

Marijke Schermer stond de laatste tijd in de belangstelling met haar nieuwste boek, Liefde, als dat het is, dat op de shortlist staat voor de Libris Literatuurprijs 2020. Maar toen ik haar boeken een beetje bekeek op Goodreads en zag dat in haar debuutroman Mensen in de zon een van de personages een vrouwelijke wiskundige is, besloot ik eerst dat boek te gaan lezen.

Het boek gaat over een uit elkaar gevallen vriendengroep. Ze waren close in hun studententijd, toen ze wekelijks bij IJsbrand, een wat oudere man, en zijn vriend gingen eten met elkaar. Ze waren veelbelovend: Clara als wiskundige, Leo als pianist, Max als kunstschilder, Stella als kunstenaar en Vik als schrijver. Na een tragische gebeurtenis is de groep uit elkaar gevallen.

Nu is het vele jaren later en is er van die beloftes een deel uitgekomen en een deel ook niet. Plotseling krijgen ze allemaal een telefoontje van IJsbrand, die hen allemaal uitnodigt voor een reünie, die hij liever “reconstructie” noemt. Dat pedante karakteriseert de groep en hun bijeenkomsten wel: ze hadden het over kunst, filosofie, literatuur, boden tegen elkaar op in scherpte, citaten en gelezen boeken.

Wim Daniëls: Quarantaine

Een tijdje geleden las ik deze aankondiging op de Facebookpagina van Wim Daniëls, hij schreef dit op 21 april:

Het kwam zo. De coronacrisis was uitgebroken. Het was middag. 43 voordrachten die ik in de loop van maart, in april, mei en juni zou gaan houden, waren geschrapt. We zaten met z’n vieren aan tafel. Dat was er één te veel. ‘Als jij nou eens een roman gaat schrijven’, zei iemand. Ik zei (als variatie op een grapje over Simenon): ‘Maar wat moet ik dan vanavond doen?’

Maar die roman. Ik begon eraan. En nu is hij klaar. Hij ligt nog niet in de winkel, want hij moet nog gedrukt worden, maar uiterlijk 14 mei is-ie er.

Ik was niet per se van plan dit boek meteen te kopen, een snel geschreven boek is niet per se een goed boek, en vooral: ik had niet per se behoefte aan meer lezen over corona, daar lees ik al genoeg over. Maar ik ken Wim Daniëls een beetje van zijn maandelijkse Boekie Nights (ook afgelast) en hij zat lekker in de zon aan een tafeltje te signeren bij lokale boekhandel Van Piere toen ik daar een ander boek kwam afhalen, dus maakte ik een praatje met hem en kocht meteen zijn boek toch maar. Want ja, zowel schrijvers als boekhandels kunnen wel wat steun gebruiken en een nieuw boek is nooit weg.

Eva Meijer: De nieuwe rivier

Als je mijn blog vaker leest, weet je al wel dat ik Eva Meijers boeken over het algemeen heel goed vind. Ik schreef hier eerder onder andere over Het vogelhuis en Voorwaarts. Meijer zou eigenlijk 14 maart aanwezig zijn bij een literaire avond in Eindhoven, waar ik woon, maar dat werd helaas afgelast.

Het is overigens ook de moeite waard om Meijer te volgen op haar weblog, daar plaatst ze elke dag een kort stukje of foto. Ze is sowieso ontzettend productief en divers: ze schrijft romans, essays en non-fictie, promoveerde cum laude in de filosofie, schrijft columns voor Trouw, maakt kunst en muziek. Dieren zijn belangrijk voor Meijer, in haar persoonlijke leven maar ook in het algemeen. Uit haar romans blijkt wel dat ze vindt dat wij de wereld delen met de dieren en dat mensen net zo goed dieren zijn, en dat we andere dieren dus veel beter zouden moeten behandelen. Haar proefschrift gaat dan ook over dierentalen, hoe soorten onderling communiceren, en over de politieke stemmen van dieren.

Toen Meijers nieuwe boek werd aangekondigd, weer een heel ander soort boek dan haar eerdere boeken, én bij een andere uitgever (Das Mag in plaats van Cossee), was ik heel benieuwd. Het boek wordt in de aankondiging een “eco-thriller” genoemd. Ik vind het eco-aspect beter uit de verf komen dan het thrilleraspect. Het verhaal gaat over het dorp Koraalboom in een fictief land, uit de context blijkt wel dat het waarschijnlijk ergens in Zuid- of Midden-Amerika ligt. Door dat dorp is plotseling een onvoorspelbare rivier gaan stromen. Bruggen bouwen gaat nauwelijks, want een poosje later loopt de rivier weer anders. Soms stroomt hij rustig, soms komt er veel water tegelijk en overstroomt hij. De rivier is ontstaan doordat de natuur is uitgeput door mensen: er zijn veel bossen gekapt voor de sojateelt.

Margot Lee Shetterly: Hidden figures

Dit boek vertelt het verhaal van de zwarte vrouwen die als “computers” werkten voor de NASA, en haar voorganger NACA. Het volgt de organisatie en de levens van een paar van die vrouwen en mensen om hen heen, in de periode van WO II tot de maanlanding. Een tijd waarin segregatie de normale gang van zaken was: er waren aparte scholen en universiteiten voor zwarte mensen, verschillende plekken in bussen, gescheiden verenigingen en horeca en vrije tijd, en de enkeling die de kans had om een goede opleiding af te ronden kwam uiteindelijk meestal in het onderwijs terecht.

Maar in WO II ontstond bij de NACA zo’n grote behoefte aan personeel dat goed berekeningen uit kon voeren dat men actief ging werven, juist ook onder zwarte mensen met een opleiding in de wis- of natuurkunde. Ze werden bij elkaar gezet in kantoren en kregen hun opdrachten van de ingenieurs uit de andere onderdelen van de organisatie. De NACA was in die tijd bezig met het ontwikkelen van vliegtuigen: wat voor vorm moet een vleugel hebben, welk materiaal, enzovoorts. Op het terrein in Langley (Virginia) stonden windtunnels waar experimenten in gedaan werden die weer allerlei data opleverden waarmee verder gerekend kon worden.

Håkan Nesser: De vereniging van linkshandigen

Het was een hele tijd geleden dat ik iets van Nesser las. Zijn twee series, over de inspecteurs Van Veeteren en Barbarotti, heb ik geloof ik allebei wel ongeveer helemaal gelezen, maar dat blijkt ongeveer zeven jaar geleden te zijn en toen las ik er een heleboel achter elkaar. Ik moet toegeven dat ik daar niet bijster veel van onthouden heb, behalve dat ik ze wel leuk vond. Maar nu had ik wel zin in zo’n soort boek en je moet de lokale boekhandel toch steunen in deze tijd houd ik mezelf maar voor, dus kocht ik zijn nieuwste boek.

Het boek springt in de tijd. Het begint in Oosterby en omgeving, waar in 1957-1958 verschillende linkshandige kinderen door hun juf gedwongen worden elke dag een vieze handschoen te dragen om hun linkerhand, zodat ze met rechts leren schrijven. Twee van die kinderen richten “de vereniging van linkshandigen” op, later komen daar nog wat andere leden bij, en in hun puberteit heeft de club een soort clubhuis waar ze samenkomen om muziek te luisteren en te drinken.