Vonne van der Meer: Eilandgasten

Wat lees je als het einde van het schooljaar nadert, je te moe bent voor ingewikkelde boeken en ook eens wat anders wil lezen dan een detective omdat je de plot steeds vaker al in het eerste kwart van het boek geraden hebt? In dit geval: iets om alvast een beetje in de vakantiesfeer te komen.

Dit boek speelt op Vlieland, daar was ik vorige zomer een weekje op vakantie. Ik heb het al eens eerder gelezen, maar dat is lang geleden en was vóór ik op een Waddeneiland op vakantie was geweest. Daarom leek het me leuk het opnieuw te lezen, en dat was het ook, zeker omdat ik bij de beschrijvingen van het eiland nu ook voor me zag hoe het er daar echt uitziet.

Advertenties

Rascha Peper: Oesters

Als je mijn blog vaker leest is het je vast al opgevallen dat ik Rascha Peper een goede schrijver vind, dit is namelijk al het zevende boek van haar dat ik gelezen heb sinds ik met deze blog begonnen ben, en dat is pas ongeveer een jaar geleden. Dit boek is een van haar dunnere, maar daarom niet minder mooi.

Het verhaal gaat over Olga, die met haar man Harold in Wenen woont. Ze is herstellende van een ziekte en wat depressief, waarvoor ze bij een psychiater loopt. Ze kijkt terug, en het belangrijkste wat haar is overkomen in haar leven tot nu toe is de relatie die ze had met Frank de Winter. Toen ze ziek was, ging ze steeds meer aan hem denken.

Jan de Zanger: De fietser

De fietser hoort bij Ben is dood. Dat boek is een jeugdboek en gaat over de ervaringen van de klasgenoten van Ben na Bens overlijden. In dat boek is docent Bert den Hartog opeens vermist: hij is ’s ochtends weggefietst, leerling Fer heeft hem vlakbij school nog ingehaald. Maar hij komt niet aan op school, zijn vrouw weet ook niet waar hij is. Aan het eind van het boek duikt hij weer op, maar in Ben is dood komen we er niet achter waar hij is geweest.

Een jaar later (in 1982) publiceerde De Zanger De fietser, een roman voor volwassenen. Nu wordt het verhaal van Bert den Hartog verteld. Den Hartog is niet erg gelukkig in zijn werk. Hij ziet om zich heen hoe collega’s zich laten afkeuren en hij wil dat ook. Hij maakt een plan om een paar dagen te verdwijnen: net genoeg om te laten zien dat het hem allemaal teveel geworden is. Dat doet hij door weg te fietsen. Fietsen is zijn grootste hobby, vroeger maakte hij lange tochten in de vakanties en nu fietst hij elke avond een vast rondje om zijn hoofd leeg te maken en zijn vrouw te ontlopen.

Jan de Zanger: Ben is dood

Jan de Zanger schreef in de jaren ’80 boeken die we tegenwoordig in het genre young adult zouden onderbrengen. Hadden we er maar wat van gezegd! valt daaronder, en dit boek ook. Ook dit boek las ik voor het eerst toen ik zelf op de middelbare school zat.

De titel zegt het al: Ben is dood. Het verhaal begint als de klas van Ben net gehoord heeft dat hij verongelukt is, geschept door een bus. Hoofdpersoon Fer realiseert zich dat hij eigenlijk maar heel weinig weet over Ben, en ook over zijn andere klasgenoten. Ze zitten in 4 havo, die klas bestaat voor de helft uit leerlingen die van de mavo kwamen (en ook nog eens van verschillende scholen, stapelen was in die tijd blijkbaar wat gebruikelijker dan nu) en verder uit leerlingen uit verschillende 3 havo-klassen en nog een enkele zittenblijver.

Jan de Zanger: Hadden we er maar wat van gezegd!

Anders dan in de meeste jeugdboeken zijn de hoofdpersonen in dit boek volwassen. Het verhaal begint als Pieter Vink, vooraan in de veertig, na 25 jaar terug komt op zijn oude middelbare school. De school viert een jubileum en er is een grote reünie.

Pieter realiseert zich dat hij maar heel weinig herinneringen aan zijn schooltijd heeft, hij kan zich maar enkele klasgenoten direct voor de geest halen. Hij ontmoet als eerste Joyce, de vrouw op wie hij vroeger verliefd was, zij praat hem bij. De rest van de klas blijkt elkaar nog goed te kennen en elke vijf jaar bij elkaar te komen, hij heeft die uitnodigingen nooit ontvangen, en elke keer hebben ze zich afgevraagd waar hij toch terechtgekomen zou zijn. In de loop van de dag, als hij de gezichten, gebaren, houdingen, stemmen weer ziet, keren zijn herinneringen terug. En die hebben te maken met de nachtmerries die hem al die tijd al achtervolgen.

Elke Geurts: De weg naar zee

Tessa is op weg naar zee. In de brandende zon trekt ze de bolderkar met daarop alle spullen en haar zevenjarige dochter Summer door het mulle zand in de duinen. Ze is op vakantie, met haar vriendin Gina en hun beider dochters. Ze zijn even oud, hun dochters ook, hun levens lopen parallel. Maar zijn toch zo verschillend.

Tijdens de tocht naar zee overdenkt Tessa haar leven, en dan vooral haar leven met Summer en haar relatie met Dylan, haar Australische ex-echtgenoot. Tessa is een perfectionist, ze doet overal extreem haar best op, al is wat ze bereikt heeft in de ogen van haar vader nooit goed genoeg. Ook Summer niet, want Summer is geen gewone baby. Al snel in het verhaal komt dat vermoeden op en later wordt het expliciet bevestigd. Tessa vindt het heel moeilijk om met haar dochters handicap om te gaan, ze probeert haar zo normaal mogelijk te maken, al kost dat extreem veel pijn en moeite.

Arnaldur Indridason: Blauwzuur

De detectives van Indridason zijn echt anders dan de meeste andere detectives, voornamelijk omdat ze op IJsland spelen. Het bekendst is zijn serie waarin politieman Erlendur de hoofdrol speelt, maar sommige van zijn boeken spelen in het verleden. Zo ook dit boek.

Het boek begint als Eyvindur terugkomt van een van zijn handelsreizen en ontdekt dat zijn vriendin Vera vertrokken is. Voor hij wegging hadden ze ruzie gemaakt: hij had geruchten gehoord dat ze als hij weg was omging met militairen, en daar had hij haar mee geconfronteerd.

Aukelien Weverling: In alle steden

Volgens mij heeft dit boek niet zo heel veel aandacht gekregen, in tegenstelling tot het eerder besproken Concept M van Aafke Romeijn, terwijl het in zekere zin vergelijkbare boeken zijn. In alle steden speelt ook in de toekomst (een stuk verder dan Concept M) en het schetst eveneens een mogelijke richting waar het op kan gaan in onze samenleving. Op de Boekie Night vertelde Romeijn dat ze haar boek onder verschillende genres schaart, waaronder science fiction, deels omdat ze merkte dat ze dan een breder publiek aansprak: sommige vrienden van haar lezen veel Amerikaanse science fiction en zijn normaal gesproken niet genegen om Nederlandstalige literatuur te lezen, maar door dat label erop te plakken werd haar boek ook voor hen interessant. Die mensen moeten zeker ook In alle steden lezen.

Het allerknapste aan dit boek is niet eens zozeer het verhaal, maar de stem en dan voornamelijk de taal van de hoofdpersoon. Die hoofdpersoon, Bennie, is zijn baan kwijt, wat in de samenleving van dan betekent dat hij ook zijn huis kwijt is en moet terugverhuizen naar wijk F, waar hij oorspronkelijk vandaan komt. In de maatschappij in het boek, waar het Verenigd Christendom de staatsreligie is, zien we net zo’n scheiding van wijken als in bijvoorbeeld The Hunger Games, waarin één wijk de rijkste en schoonste is. In die wijk mag (!) Bennie een poos kerstbomen verkopen, met een nachtwachtfunctie, zodat hij een lekker kacheltje tot zijn beschikking heeft.

Robin Sloan: Sourdough

Lois is programmeur, ze schrijft de software die robotarmen aanstuurt in een hip en rijk bedrijf in San Francisco. Ze is daar voor haar baan naartoe gekomen en buiten haar collega’s kent ze eigenlijk nauwelijks iemand. Ze heeft door het harde werken en ongezonde eten last van haar buik. Haar collega’s zijn uiteraard nogal gefascineerd door technologie en nieuwigheden, en ze behandelen hun eigen lichaam ook zo: sommigen leven op een dieet van Slurry, een gel die precies de juiste voedingswaarden heeft, en ook dat probeert Lois uit.

Dan vindt ze als ze thuiskomt een folder van een bezorgrestaurant in de buurt: Clement Street Soup and Sourdough. De keuze-opties zijn: spicy soup, spicy sandwich, of een combinatie van beide. Ze bestelt en is verkocht. De broers die de zaak runnen noemen haar na een tijdje de “number one eater”.

Petra Hartlieb: Mijn geliefde boekhandel

Welke lezer droomt er niet van: je drukke baan opzeggen en boekverkoper worden. Fijn de hele dag tussen de boeken en de allernieuwste boeken meteen kunnen lezen. Petra Hartlieb en haar echtgenoot Oliver doen het. Op vakantie in Wenen zien ze een boekhandel die gesloten is, ze gaan een keer vrijblijvend kijken, want ze gaan het natuurlijk niet doen. Maar ze doen in een opwelling een bod.

En dan hebben ze ineens een boekhandel in Wenen, terwijl ze in Hamburg wonen. Ze zeggen hun ook niet oninteressante banen (Hartlieb was journalist en criticus, haar man werkte bij een Duitse uitgeverij) op en verkassen naar Oostenrijk.

Hoewel het boek een beetje afstandelijk aanvoelt vond ik het heel leuk om mee te lezen met alle verwikkelingen. Hartlieb beschrijft wat er gebeurt en ook wat het met hen doet, maar het zijn voornamelijk tamelijk feitelijke constateringen zonder dat haar eigen gevoel echt duidelijk naar voren komt. “Het is de hoogste tijd, ik sta echt op instorten,” schrijft ze, maar ze schrijft niet waar dat dan uit blijkt, alleen maar hoe dat komt: het vele werken en wat daar allemaal bij komt kijken.