Anne Eekhout: Nicolas en de verdwijning van de wereld

Dit is het eerste boek dat ik las van Anne Eekhout. Ik had al vaker heel enthousiaste stukjes over haar boeken gelezen op de blog Lalagè leest, maar de verhalen klonken me nogal gruwelijk in de oren (over een man die opgesloten zit en gemarteld wordt, of over een documentaire waarin iemand zelfmoord zal plegen). Dit nieuwe boek klonk ook wel heftig, maar een stuk beter behapbaar, want meer als een dystopie: wat gebeurt er als bekend wordt dat een zwart gat met grote snelheid dichterbij komt en met steeds groter wordende waarschijnlijkheid de aarde in zijn baan zal treffen?

Hoofdpersoon van het boek is Nicolas, een jongetje van acht, groot fan van superstripheld De Adelaar. Als hij van het zwarte gat hoort op tv, is hij vastbesloten om samen met zijn vriendje Joachim de wereld te gaan redden. Hij is ervan overtuigd dat hij door door te zetten ook zal leren vliegen, daar oefenen ze op.

Advertenties

Sayaka Murata: Convenience store woman

Wat een charmant boekje is dit! Het is dun, dus ik had het zo uit, en het leest prettig. Het is een Japans boek, ik las de Engelse vertaling (de Nederlandse vertaling komt in mei).

Het verhaal wordt in de ik-vorm verteld door Keiko. Ze werkt in een convenience store, maar wat is daar een goede vertaling van? De Nederlandse titel wordt Buurtsupervrouw, dus “buurtsuper” zou kunnen, maar het is denk ik meer een winkeltje zoals de AH to go, waar je vooral veel kant en klaar eten kunt kopen om mee te nemen. Het winkeltje staat in een kantoordistrict.

Eva Meijer: De grenzen van mijn taal

Ik was onder de indruk van Meijers romans (ik besprak hier eerder Het vogelhuis, Dagpauwoog en Het schuwste dier). Onlangs kwam dit boekje uit, geen roman, maar een essay over depressie. De ondertitel is Een klein filosofisch onderzoek naar depressie. Meijer is naast schrijver, kunstenaar en muzikant ook filosoof, vorig jaar promoveerde ze op een proefschrift over de politieke stem van dieren.

Hoe belangrijk dieren zijn wordt duidelijk in Meijers romans, in haar filosofische werk, maar ook in dit boekje over depressie. Als ze het niet meer kan opbrengen om met mensen om te gaan, hoe goed die het ook bedoelen, zijn de dieren altijd weer blij om haar te zien. Ze waren er altijd en maakten zo het verschil.

Revka Bijl: Gapen onder water

Ik ging dit boek lezen omdat Revka Bijl vorige week naar de Boekie Night kwam, de maandelijkse boekentalkshow van Wim Daniëls in Eindhoven. Ik twijfelde erg of ik het zou gaan lezen: het leek me op het eerste gezicht een beetje een clichéverhaal. Het gaat namelijk over een jonge vrouw die net afgestudeerd is in een studie waar geen werk in te vinden is, daarom allerlei losse baantjes heeft en in een koffiebar sollicitatiebrieven verstuurt.

Toch besloot ik het te gaan doen, en dat was terecht. Waar het thema wat cliché lijkt, is de invulling dat helemaal niet. Het thema is eigenlijk algemener: een jonge vrouw heeft het gevoel dat ze op de een of andere manier de gebruiksaanwijzing van het leven niet gekregen heeft, dat ze allerlei regeltjes die andere mensen vanzelf lijken te snappen niet helemaal aanvoelt.

Terwijl Veda in de koffiebar zit, ziet ze elke week een meisje van een jaar of elf door haar moeder afgezet worden bij de muziekschool ertegenover. Het meisje gaat echter niet naar binnen, maar blijft met haar vioolkoffer op de trap zitten tot haar moeder haar weer komt halen. Na een tijdje spreekt Veda haar aan en er ontstaat een wat onwaarschijnlijke vriendschap, die wel goed werkt voor allebei.

Salley Vickers: The librarian

Een boek over het belang van boeken, dat spreekt mij natuurlijk wel aan. Het verhaal gaat over Sylvia Blackwell en het speelt in 1958. Sylvia is een jonge vrouw met een nieuwe baan: ze wordt de bibliothecaresse op de jeugdafdeling van de bibliotheek in East Mole, een plaats die ze nog helemaal niet kent.

Ze huurt een wat bouwvallig huisje en ontmoet al snel de buren van twee huizen verderop: de jongen Sam en zijn twee zusjes, een bijdehante tweeling (Jem en Pam) die het fantastisch vinden dat ze Sylvia bij haar voornaam mogen aanspreken en hun best doen zoveel mogelijk verwarring te scheppen over wie wie is. De kinderafdeling is wat verwaarloosd en ze probeert de afdeling nieuw leven in te blazen en zoveel mogelijk kinderen naar binnen te krijgen. Daarvoor komt ze ook terecht op de lokale school waar ze al snel bevriend raakt met een van de juffen.

Sally Rooney: Normal people

Ik werd nieuwsgierig naar dit boek doordat het zoveel goede recensies kreeg en bijvoorbeeld door Waterstones tot boek van het jaar werd uitgeroepen. Bovendien zag het er mooi uit en klonk het thema interessant: twee scholieren zitten bij elkaar in de klas, maar komen uit totaal verschillende werelden, de moeder van de één maakt schoon in het huis van de ander.

Ik vond het begin van het boek heel sterk. Daarin zien we hoe Connell en Marianne elkaar leren kennen. Connell haalt zijn moeder op van haar werk in het huis van Marianne en raakt daar met haar aan de praat. Op school hebben ze helemaal geen contact met elkaar en het is ook niet de bedoeling dat de mensen op school er achter komen dat ze elkaar kennen. Connell is een populaire jongen en Marianne is helemaal niet populair, mensen vinden haar apart en mijden haar. Maar ze zijn beiden intelligent, geïnteresseerd in politiek en discussies en beïnvloeden elkaar op intellectueel niveau. Marianne stimuleert Connell om niet dichtbij een standaardstudie te gaan doen, maar te gaan studeren aan Trinity College in Dublin, waar zij ook heen zal gaan.

Gerard Reve: De avonden

Een van mijn docenten Nederlands zei ooit over dit boek: “Ga dat maar niet lezen, dat vinden jullie veel te saai.” In mijn studententijd deed ik dat toch. Ik was lid van een culturele studentenvereniging en daar lazen we met een groepje De avonden zoals het hoort, op de laatste tien dagen van het jaar. Daarna ben ik dat af en toe blijven doen, ook dit jaar weer, deze keer samen met mijn ouders en broer.

De avonden bestaat uit tien hoofdstukken en elk hoofdstuk omvat een dag van het leven van Frits van Egters, “de held van deze geschiedenis”. Dat held is meteen al ironisch bedoeld: Frits is allesbehalve een held, en dat geschiedenis is ook niet echt van toepassing omdat het in feite een boek zonder plot is. Maar het boek is allesbehalve saai, juist als je het vaker leest wordt het elke keer grappiger door de manier waarop Reve in detail die donkere dagen rond kerst beschrijft en het subtiele hilarische gedrag van Frits jegens vooral zijn ouders.

Tara Westover: Educated

Wat een indrukwekkend boek! Educated gaat over Tara, de schrijfster van het boek. Tara is tot haar zeventiende nooit naar school geweest. Het gezin waarin Tara opgroeide woonde aan de voet van een berg. Haar vader wantrouwde de overheid en was ervan overtuigd dat de kinderen op school gehersenspoeld zouden worden, dus hij haalde zijn oudste kinderen van school en stuurde de jongste er nooit heen. De jongsten zijn ook niet aangegeven bij de burgerlijke stand, ze hebben geen geboortebewijs. Tara weet niet eens zeker wat haar verjaardag is, maar dat is niet erg: ze weten wel in welke week het is en ze vieren het wanneer het uitkomt. Dat komt niet voort uit traditie of iets dergelijks: Westovers oma’s wonen allebei in de buurt en hebben een veel normaler leven, en zij zouden hun kleinkinderen het liefst naar school sturen.

Tara weet niet beter, maar het is natuurlijk geen normale situatie. En ondanks dat het gezin mormoons is, heeft die situatie daar niet zozeer mee te maken. De oorzaak van het gedrag van (vooral) Tara’s vader lijkt eerder een psychisch probleem te zijn. Hij is paranoïde en heeft af en toe een inzinking. Hij wacht herhaaldelijk op het einde der tijden.

Ben Guterson: Winterhouse

Wat een heerlijk kinderboek is dit! Het combineert allerlei thema’s uit mijn favoriete kinderboeken tot een nieuw geheel, en ook de verhaallijn is die van een klassiek spannend, geheimzinnig kinderboek. In die zin is het soms wat voorspelbaar, maar door de fijne sfeer, leuke personages en puzzels heb ik het met veel plezier gelezen.

De hoofdpersoon is Elizabeth Somers, die bij haar nare oom en tante woont omdat haar ouders overleden zijn. Op een winterdag, als de kerstvakantie begint (vandaag is dus eigenlijk de perfecte dag om in dit boek te beginnen!), komt ze thuis uit school en vindt ze een tasje met wat spullen aan de voordeur: oom en tante zijn op vakantie en sturen haar naar een hotel ver weg in de bergen, Winterhouse. Waarom dat gebeurt begrijpt Elizabeth niet, ze heeft ook al weken gezeurd of ze niet gewoon alleen thuis mocht blijven, maar dat mocht niet. Dus gaat ze op pad. En ze verwacht er weinig van, want waarom zouden haar oom en tante, die het niet breed hebben, haar naar een fijne plek sturen?

Gerardo Soto y Koelemeijer: Wie is er bang voor wiskunde?

Geen enkele boekbespreking is objectief, maar deze nog minder dan de meeste andere, want ik ken Gerardo goed, deel zijn vak en in veel opzichten ook zijn visie op wiskunde en onderwijs. Ik heb in dit boek dan ook zelf niet zoveel nieuws gelezen. Maar voor mensen die wiskunde zien als een vak dat je óf kunt, óf niet kunt, die denken dat wiskunde niet voor hen is omdat ze geen genie zijn, juist voor die mensen is dit boek bedoeld.

Het boek bestaat uit vier delen, elk over een ander thema. Het eerste essay heeft het boek zijn titel bezorgd: dat gaat over wiskundeangst. Wiskundeangst is een bestaand, want meetbaar, fenomeen. Mensen met wiskundeangst ervaren angst, pijn, vóór het moeten uitvoeren van een wiskundetaak. Daardoor raakt hun werkgeheugen bezet door angstgevoelens en daardoor kunnen ze die taak alleen nog maar minder goed uitvoeren. In dit deel legt Gerardo uit hoe wiskundeangst kan ontstaan en welke interventies goed of juist minder goed zijn tegen wiskundeangst. Interessant is dat duidelijk wordt dat het optreden van wiskundeangst niet te maken heeft met hoeveel talent iemand heeft voor wiskunde, ook iemand die goed in wiskunde is kan wiskundeangst ervaren.