Nova Jacobs: The last equation of Isaac Severy

Een roman over de mysterieuze dood van een wiskundige, zijn geadopteerde kleindochter die een boekhandel runt en een zoektocht naar wat er gebeurd is aan de hand van een raadselachtige brief: als ik dat lees op de achterflap van een boek word ik toch even sceptisch. Klinkt leuk, maar is het niet te cliché?

Dan is voor mij de doorslaggevende factor uiteindelijk niet of het verhaal al dan niet heel origineel is, maar voornamelijk hoe het boek geschreven is en of de personages overtuigend worden neergezet. En hoe er over wiskunde gesproken wordt, natuurlijk.

Advertenties

Maggie O’Farrell: The vanishing act of Esme Lennox

Iris Lockhart, een jonge vrouw die een winkel heeft in tweedehands kleding, wordt opgebeld door een volhardend persoon, en als ze eindelijk de tijd neemt om te luisteren komt ze erachter dat ze de bewindvoerder is van een oudtante. Alleen: Iris heeft helemaal nooit van die oudtante gehoord. Haar oma, die ze goed kent, heeft inmiddels Alzheimer, maar die heeft het nooit over een zus gehad.

De oudtante, Euphemia (maar eigenlijk: Esme), zit in een psychiatrische inrichting. Die inrichting wordt nu gesloten, en de familie moet dus beslissen wat er met haar moet gebeuren. Esme zit daar al sinds haar zestiende. Maar nu is ze na een herkeuring klaar bevonden om de gewone wereld in te gaan.

Joanna Cannon: Three things about Elsie

Ik zag op Goodreads en twitter allerlei mensen die enthousiast waren over dit boek, dus ik dacht: het schijnt een lekker leesboek te zijn, laat ik het maar eens proberen. Maar het viel mij wat tegen.

Het boek gaat over Florence, een oudere dame die in een appartementencomplex voor ouderen woont. Als het verhaal begint, ligt ze op de grond. Ze is gevallen, kan niet meer opstaan en hoopt dus maar dat er iemand komt die haar zal vinden. In die tijd kijkt ze terug op de gebeurtenissen van de laatste maanden en op heel vroeger toen ze jong was.

De laatste maanden worden beheerst door een medebewoner die Florence herkent als Ronnie, iemand van vroeger, alleen: Ronnie is in 1953 verdronken! En de medebewoner heet ook anders. Hoe kan dat? Vergist ze zich? Of is er iets heel anders aan de hand?

Rascha Peper: Wie scheep gaat

Van de boeken die ik van Rascha Peper heb gelezen is dit verreweg het dikste, 480 bladzijdes. Qua thema’s en personages lijkt het wel op sommige van haar andere boeken: een beetje een nerdachtige onderzoeker, de stad New York, een verhaal uit het verleden dat nog invloed heeft op wat er nu gebeurt.

Dat verhaal is de verdwijning van Hanna. Ze is twee jaar geleden verdronken toen ze met haar nieuwe liefde op een bootje zat dat verging. We lezen per hoofdstuk over het leven van verschillende personages die als verbindende (of juist: splijtende) factor Hanna hebben. Nichtje Emma, vader Alphons LeCoultre, exen Gerard en Robin die ooit elkaars beste vrienden waren, en dan is er nog een man die bij allerlei huizen binnensluipt omdat hij geilt op lades met damesslipjes. Hij heeft Hanna niet gekend, maar zijn rol in het verhaal blijkt cruciaal te zijn voor de lezer. En dan zijn er nog de blauwe badeendjes.

Stephan Enter: Winterhanden

Dit is Enters eerste boek, maar het was zijn enige boek dat ik nog niet had gelezen. Ik vond zijn laatste boek Compassie wat tegenvallen, maar Lichtjaren, Spel en Grip vond ik mooi.

Ook in Winterhanden staan mooie stukken, al zijn er in zo’n verhalenbundel altijd verhalen die je meer aanspreken dan andere. Enter schrijft goed, hij slaagt er heel knap in gemoedstoestanden, van bijvoorbeeld twijfel, saaiheid, onrust, te beschrijven. Zijn personages vind ik dan echter soms wat irritant worden, vanwege hun betweterigheid en arrogantie. Vooral Olaf, in het verhaal Schijngestalte, ging mij persoonlijk een beetje op mijn zenuwen werken, waardoor ik ook even gestrand ben in het boek. Hij kijkt eigenlijk een beetje neer op zijn vriendin Anna, die wel mooi en lief is, maar hij lijkt haar niet erg serieus te nemen en wil de relatie beëindigen, maar doet dat heel lang niet. De ontmoetingen schuren en wringen.

Griet op de Beeck: Gezien de feiten

Dit boekenweekgeschenk heeft natuurlijk al veel aandacht gekregen. De recensenten oordeelden behoorlijk negatief, zo gaf Arjan Peters slechts één ster in de Volkskrant bij zijn vernietigende recensie en was Christiaan Weijts in De Groene ook niet erg positief.

Terecht? Nee, zeker die recensie van Peters gaat wat mij betreft echt te ver. Hij lijkt zich overigens voornamelijk aan de personages te storen. En dat een personage bij hem blijkbaar ergernis of weerzin opwekt met haar deodorant en betaalbare treinkaartjes en “kwezeligheid” is natuurlijk helemaal niet vanzelf ook een diskwalificatie van het boek. Dat zou ook juist een sterk punt kunnen zijn.

Esther Gerritsen: De trooster

Ik was erg benieuwd naar dit nieuwe boek van Esther Gerritsen, want ik had zo’n beetje (dat wil zeggen: op Toneel na) al haar boeken gelezen en vond bijvoorbeeld Superduif, Normale dagen en haar columnbundels erg goed.

De boeken van Gerritsen zijn allemaal erg verschillend, ze weet heel verschillende personages tot leven te brengen. En die personages hebben vaak een heel eigen soort gedachten en een net niet helemaal normale kijk op de wereld. Zo ook in dit boek: hoofdpersoon Jacob woont in een klooster. Hij is geen broeder, hij is de conciërge die allerlei klusjes doet. Hij is niet zo handig en niet zo snel, maar hij werkt wel hard. Bovendien heeft hij een scheef gezicht, waardoor hij in zijn leven er vaak niet echt heeft bijgehoord. Hij gelooft wel echt in God en voelt zich erg thuis tussen de broeders, al valt hij ook daar er toch net buiten.

Louise Penny: The nature of the beast

Het is waarschijnlijk niet zo interessant om veel blogposts te lezen over één serie, dus wat betreft de serie detectives van Louise Penny over inspecteur Gamache wilde ik het eigenlijk laten bij Bury your dead. Maar ik moet wel wat aanvullen op mijn vorige stukje: de gezelligheid is er inmiddels wel een beetje af. De boeken worden hoe langer hoe grimmiger.

Inmiddels heb ik deel 11 uit, wat wil zeggen dat ik in twee weken tijd vijf delen heb gelezen. Daaruit blijkt wel dat de serie ontzettend verslavend is en zeer geschikt voor binge-reading! Een soort Netflix in boekvorm dus.

Franca Treur: Slapend rijk

Franca Treur schrijft naast romans (zoals Hoor nu mijn stem) ook korte verhalen, die op de achterpagina van nrc.next verschenen. In 2016 verscheen de eerste bundeling, X & Y, en nu is het vervolg uitgekomen.

De verhalen zijn heel kort: maximaal iets meer dan twee pagina’s, maar Enthousiasme bestaat bijvoorbeeld uit slechts twee alinea’s. In elk verhaal schetst Franca een situatie, meestal eentje die een beetje schuurt, soms ronduit treurig. De personages die ze opvoert zijn heel knap gekarakteriseerd, zonder dat het clichés zijn. Het zijn de mensen die je elke dag tegenkomt in de trein, in de supermarkt of op je werk, samengebald tot één aspect dat een heleboel zegt.

Louise Penny: Bury your dead

Penny’s serie detectives over Chief Inspector Armand Gamache en zijn team speelt zich af in Canada. Meestal in het dorpje Three Pines, maar in dit boek, deel zes, slechts deels. Gamache heeft een tragische gebeurtenis meegemaakt (en dat was niet in het vorige deel maar tussen deel vijf en zes in), en moet herstellen. Van zijn fysieke verwondingen, maar vooral de psychische. Hij voelt zich alsof het verlies van enkele van zijn agenten zijn schuld is en is nog lang niet zijn oude zelf.

Daarom is hij op bezoek bij zijn vroegere mentor, Émile, in Quebec City. Hij maakt wandelingen, leest boeken over de geschiedenis van Canada in de bibliotheek van de Literary and Historical Society, eet en drinkt met Émile en herhaalt in zijn hoofd steeds wat er gebeurd is in de verlaten fabriek waar het drama zich heeft afgespeeld. Hij kan er nog niet over praten, maar langzaam komen we er achter wat er precies gebeurd is.