Philip Huff: Dagen van gras

Dit boek is het verhaal van Ben van Deventer, 18 jaar. Hij zit in een adolescentenkliniek omdat hij na een tijd drugs gebruikt te hebben een psychose kreeg. In dit boek vertelt hij hoe het zo gekomen is. Dat verhaal hangt samen met het verhaal van zijn vriendschap met Tom, die in de zomer dat Ben 9 was ook op het landgoed kwam wonen, in het huis waar eerst nog Bens oom woonde met zijn vriend. Die relatie ging uit en zijn oom vertrok naar Amsterdam.

Dat landgoed is het landgoed van zijn grootouders in Gelderland, een groot huis en wat kleinere huizen tussen weilanden en bossen. Dat is waar Ben is opgegroeid, samen met zijn ouders (later alleen zijn moeder), in het huis tegenover het Oude Huis, waar zijn grootouders woonden. Zijn grootmoeder raakte dement, maar met zijn grootvader had hij een heel sterke band.

Op dat landgoed spelen Ben en Tom naar hartelust buiten. Als ze ouder worden, wordt dat steeds meer bezig zijn met muziek. Ze luisteren naar de oude platen van Bens vader, die dan al veel in Engeland zit, uiteindelijk komt hij helemaal niet meer terug. Ben speelt al piano, maar wil gitaar leren spelen. Van zijn docent Rudi leert hij pas echt wat muziek maken is, en dat bepaalt al snel zijn leven. Vooral die van de Beatles.

Advertenties

Erna Sassen: Er is geen vorm waarin ik pas

Dit boek sprak me aan door het begin van de tekst op de achterkant:

Tot en met de vierde ging alles eigenlijk vanzelf maar sinds ik in de vijfde zit is er een hoop veranderd. Volgens mijn mentor heb ik TE lange tijd TE hard gewerkt en volgens mijn moeder ben ik TE perfectionistisch.
Jajaja.
Dat is een van de grootste nadelen van volwassenen: ze denken altijd beter te weten dan jijzelf wat er met jou aan de hand is.

Ik werk op een lerarenopleiding en houd me uit interesse ook bezig met hoogbegaafdheid. Bij hoogbegaafde leerlingen zie je dit soms: ze zijn zo perfectionistisch dat er uiteindelijk niets meer gebeurt. Want falen, en dan vooral het niet voldoen aan je eigen (vaak te hoge) standaarden, voelt erger dan het niet geprobeerd hebben.

Dat thema komt inderdaad ook wel aan de orde in dit boek, maar dat is niet het belangrijkste. We volgen Tessel, die lijstjes maakt met wat ze moet gaan doen. Daar staan dingen op zoals het onderwerp kiezen voor het PWS, maar ook: niet overal zo’n punt van maken. Tessel trekt zich dingen snel aan en betrekt ze ook meteen op zichzelf: ze denkt al snel dat iemands reactie komt door iets wat zij gedaan heeft.

Juli Zeh: Nultijd

Ik vind Juli Zeh een heel goede schrijver, ik schreef al eerder stukjes over Ons soort mensen en Briefroman. Dit lijkt op het eerste gezicht een heel ander boek: een thriller. Toch zijn er ook overeenkomsten met haar andere romans, bijvoorbeeld de maatschappijkritiek die er in verstopt zit, psychologische spelletjes en juridische zaken.

Het verhaal gaat over Sven, een duikinstructeur op de Canarische eilanden die Duitsland de rug toegekeerd heeft uit teleurstelling. Hij wil geen deel meer zijn van die maatschappij die volgens hem alleen maar over oordelen en beoordeeld worden gaat. Hij woont samen met zijn partner Antje, met wie hij eigenlijk vooral samen is omdat zij al van kinds af aan graag bij hem wilde zijn, op een afgelegen plek. Svens contacten met de lokale bevolking zijn vooral professioneel, Antje heeft wel wat Spaanse vriendinnen. Duitsland sijpelt toch hier en daar zijn leven in, want zijn klanten zijn vaak Duits.

Minke Douwesz: Weg

Dit boek zou ik misschien niet vanzelf zijn gaan lezen, want het uitgangspunt is nogal beklemmend: hoofdpersoon Edith verbreekt haar relatie, maar ex Norma vertrekt niet omdat ze het daar niet mee eens is. Maar Lalagè schreef vorig jaar een enthousiaste recensie, dus toen ik het in een antiquariaat zag staan heb ik het gekocht. En gelukkig maar!

Je moet wel even de tijd en rust nemen voor dit boek: het ziet er minder dik uit dan het is (573 pagina’s). Ik heb het daarom bewaard voor op vakantie. Hoofdpersoon Edith is gynaecoloog, bijna veertig, is haar proefschrift over eetstoornissen en lichaamsbesef aan het afronden en woont samen met Norma in een oude boerderij op het platteland. Daar zijn ze samen gaan wonen vanwege de rust en de ruimte, ze hebben twee ezels, katten en een hond. Alleen is hun relatie daardoor wat in het slop geraakt. Edith werkt hard en heeft door haar onderzoek weinig tijd over om leuke dingen met Norma te doen, en er moet ook altijd nog wel iets gebeuren aan het huis. Norma daarentegen werkt niet, ze heeft regelmatig heftige migraine-aanvallen en is druk bezig met al het onrecht in de wereld en dan vooral het onrecht dat dieren aangedaan wordt. Toen ze nog apart van elkaar in de stad woonden, was dat verschil in leeftempo wel fijn: Edith was in het weekend bij Norma en kwam al wandelend met haar tot rust. Maar nu breken de verschillen hen op. En als Edith enthousiast vertelt over een collega op haar werk wordt Norma jaloers.

Daniel Keyes: Flowers for Algernon

Dit is het verhaal Charlie Gordon, een man met een zeer laag IQ. Hij is best tevreden met zijn leven, werkt in een bakkerij en gaat ’s avonds naar school om te leren lezen en schrijven. Want dat wil hij heel graag: slimmer worden.

Het boek (eerst als kort verhaal verschenen in 1959, de roman stamt uit 1966) bestaat uit “progress reports” die Charlie zelf schrijft, eerst moeizaam en slecht gespeld, later steeds beter. Charlie wordt namelijk uitgekozen om als eerste mens deel te nemen aan een experiment: hij krijgt een hersenoperatie met als doel slimmer te worden, geniaal zelfs. Dat is al gelukt bij een labmuis, Algernon. Die muis is aan het begin van het boek zelfs veel slimmer dan Charlie, Algernon kan doolhoven veel sneller oplossen dan hij.

Benjamin Alire Sáenz: Aristotle and Dante discover the secrets of the universe

Ik vond de titel van dit boek wat pretentieus klinken, maar omdat ik goede reviews zag op Goodreads ben ik het toch gaan lezen. En dat was terecht. De hoofdpersoon heet Aristotle, tsja, je verzint het niet. Niet naar de grote filosoof, maar naar zijn grootvader. Aristotle (Ari) is een nakomertje in een Amerikaans-Mexicaanse familie. Zijn zussen (een tweeling) zijn twaalf jaar ouder dan hij en zijn broer iets minder. Maar die broer kent hij niet, want die zit in de gevangenis en over hem wordt niet gepraat. Er wordt sowieso weinig gepraat in zijn familie, vooral door zijn vader. Die heeft gevochten in Vietnam en heeft de oorlog in zijn hoofd mee terug genomen.

Marisha Pessl: Special topics in calamity physics

Wat een goed boek om de vakantie mee te beginnen! Ik ben jaren geleden ook al eens begonnen in dit boek, maar gestopt. Achteraf snap ik wel waarom: de informatiedichtheid is nogal hoog, er staan Engelse woorden in die ik moest opzoeken en het is ook dik. Dus als je er elke dag tien minuten in leest komt het niet zo van de grond, maar als je er even voor kunt gaan zitten is het zeer de moeite waard.

Het verhaal wordt verteld door Blue, ongeveer een jaar nadat ze Hannah Schneider dood gevonden heeft. Ze dacht dat ze dat beeld achter zich gelaten had, maar dat is niet zo. Ze slaapt slecht en reageert anders dan normaal. Na een college waarin ze hoort dat het veroordeelde criminelen hielp om hun eigen epos te schrijven, begint ze aan haar verhaal. En de structuur wordt die van een cursus-syllabus, want dat geeft structuur, heeft haar vader haar altijd geleerd.

Holly Bourne: How do you like me now?

Ik verwachtte veel van dit boek, ik vond Bournes Spinster Club trilogie fantastisch, en ook It only happens in the movies vond ik heel goed. Ook dit boek is fijn geschreven en leest lekker weg. Maar toch viel het me tegen.

How do you like me now? is Bournes eerste boek dat voor volwassenen geschreven is. Het gaat over Tori Bailey, vooraan in de dertig, bestseller-auteur en rolmodel voor veel jonge vrouwen. Ze heeft een jaar of vijf geleden een boek geschreven over de zoektocht naar zichzelf, maar wel met ironie, want ze kwam erachter dat ze die zoektocht naar zichzelf op precies dezelfde manier aanpakte als alle andere jonge mensen die zichzelf willen vinden. En precies op het moment dat ze – bovenop een berg – besloot dat ze het allemaal op haar eigen manier ging doen, liep als een wonder een geweldige man die bergtop op.

Camilla Läckberg: Oorlogskind

Een collega tipte mij de detectives van de Zweedse Camilla Läckberg. Ik ben er een tijdje geleden in begonnen, en hoewel ik niet onverdeeld positief was blijkt de serie wel verslavend: ik heb binnen drie weken al zes delen uitgelezen.

Wat ik aan het eerste deel (IJsprinses) niet zo leuk vond was dat ik al heel snel vermoedde hoe het verhaal in elkaar zat en dat was ook zo. Datzelfde gold voor een later boek in de reeks, op de een of andere manier zorgde de beschrijving van een bepaald personage ervoor dat ik begon te vermoeden dat hij de dader was. Sommige andere verhalen hebben ontknopingen die niet bijster origineel zijn. (Maar misschien heb ik gewoon al teveel detectives gelezen, dat kan ook.)

Toch lees ik de serie met plezier, en dat komt vooral door de hoofdpersonen Erica en Patrik. In het eerste deel kennen ze elkaar net, maar in de latere delen zijn ze getrouwd en hebben ze een dochtertje. Patrik werkt bij de politie en draagt de feitelijke verantwoordelijkheid voor de onderzoeken. Zijn chef Mellberg is vanuit de stad overgeplaatst naar het rustige Fjällbacka waar hij weinig kwaad kan doen, en hij opereert onder het mom “goed leidinggeven is goed kunnen delegeren”. Behalve als er met de pers gepraat moet worden of er eer is behaald die opgestreken kan worden. Bovendien doet Mellberg wel eens onhandige dingen, dus Patrik vindt het wel best als hij zich afzijdig houdt. En dat geldt eigenlijk net zo voor twee andere collega’s die ook de kantjes er nogal af lopen.

Lisa Williamson: All about Mia

Ik las van Williamson eerder The art of being normal. Toen schreef ik dat ik het een aardig boek vond, maar dat het ook weer, net als zoveel young adult boeken, over buitenbeentjes in een vijandige schoolomgeving gaat waar anders zijn niet gewaardeerd wordt. Het thema transgender zijn was overigens wel interessant.

Bij dit boek zou ik juist het tegenovergestelde willen zeggen: Mia is een personage zoals ik ze in de young adult niet zo heel vaak tegenkom. Juist geen buitenbeentje, niets nerderigs, maar populair met een vast vriendengroepje en sexy.

Williamson schrijft in haar nawoord dat ze het leuk vond om in een personage te kruipen dat zo anders is dan zijzelf, en ik denk dat dat voor veel lezers van dit genre ook geldt. Mia is de middelste, en dat is precies hoe ze zich voelt: weinig bijzonder, ze heeft geen “eigen ding”. In tegenstelling tot haar zussen: oudere zus Grace (“Amazing Grace”) is de perfectie zelve, waardoor elke docent op school teleurgesteld lijkt in wat Mia laat zien. En jongere zus Audrey kan heel goed zwemmen en is hard op weg om de Olympische Spelen ooit te bereiken.