Philip Huff: Dagen van gras

Dit boek is het verhaal van Ben van Deventer, 18 jaar. Hij zit in een adolescentenkliniek omdat hij na een tijd drugs gebruikt te hebben een psychose kreeg. In dit boek vertelt hij hoe het zo gekomen is. Dat verhaal hangt samen met het verhaal van zijn vriendschap met Tom, die in de zomer dat Ben 9 was ook op het landgoed kwam wonen, in het huis waar eerst nog Bens oom woonde met zijn vriend. Die relatie ging uit en zijn oom vertrok naar Amsterdam.

Dat landgoed is het landgoed van zijn grootouders in Gelderland, een groot huis en wat kleinere huizen tussen weilanden en bossen. Dat is waar Ben is opgegroeid, samen met zijn ouders (later alleen zijn moeder), in het huis tegenover het Oude Huis, waar zijn grootouders woonden. Zijn grootmoeder raakte dement, maar met zijn grootvader had hij een heel sterke band.

Op dat landgoed spelen Ben en Tom naar hartelust buiten. Als ze ouder worden, wordt dat steeds meer bezig zijn met muziek. Ze luisteren naar de oude platen van Bens vader, die dan al veel in Engeland zit, uiteindelijk komt hij helemaal niet meer terug. Ben speelt al piano, maar wil gitaar leren spelen. Van zijn docent Rudi leert hij pas echt wat muziek maken is, en dat bepaalt al snel zijn leven. Vooral die van de Beatles.

Advertenties

Erna Sassen: Er is geen vorm waarin ik pas

Dit boek sprak me aan door het begin van de tekst op de achterkant:

Tot en met de vierde ging alles eigenlijk vanzelf maar sinds ik in de vijfde zit is er een hoop veranderd. Volgens mijn mentor heb ik TE lange tijd TE hard gewerkt en volgens mijn moeder ben ik TE perfectionistisch.
Jajaja.
Dat is een van de grootste nadelen van volwassenen: ze denken altijd beter te weten dan jijzelf wat er met jou aan de hand is.

Ik werk op een lerarenopleiding en houd me uit interesse ook bezig met hoogbegaafdheid. Bij hoogbegaafde leerlingen zie je dit soms: ze zijn zo perfectionistisch dat er uiteindelijk niets meer gebeurt. Want falen, en dan vooral het niet voldoen aan je eigen (vaak te hoge) standaarden, voelt erger dan het niet geprobeerd hebben.

Dat thema komt inderdaad ook wel aan de orde in dit boek, maar dat is niet het belangrijkste. We volgen Tessel, die lijstjes maakt met wat ze moet gaan doen. Daar staan dingen op zoals het onderwerp kiezen voor het PWS, maar ook: niet overal zo’n punt van maken. Tessel trekt zich dingen snel aan en betrekt ze ook meteen op zichzelf: ze denkt al snel dat iemands reactie komt door iets wat zij gedaan heeft.

Minke Douwesz: Weg

Dit boek zou ik misschien niet vanzelf zijn gaan lezen, want het uitgangspunt is nogal beklemmend: hoofdpersoon Edith verbreekt haar relatie, maar ex Norma vertrekt niet omdat ze het daar niet mee eens is. Maar Lalagè schreef vorig jaar een enthousiaste recensie, dus toen ik het in een antiquariaat zag staan heb ik het gekocht. En gelukkig maar!

Je moet wel even de tijd en rust nemen voor dit boek: het ziet er minder dik uit dan het is (573 pagina’s). Ik heb het daarom bewaard voor op vakantie. Hoofdpersoon Edith is gynaecoloog, bijna veertig, is haar proefschrift over eetstoornissen en lichaamsbesef aan het afronden en woont samen met Norma in een oude boerderij op het platteland. Daar zijn ze samen gaan wonen vanwege de rust en de ruimte, ze hebben twee ezels, katten en een hond. Alleen is hun relatie daardoor wat in het slop geraakt. Edith werkt hard en heeft door haar onderzoek weinig tijd over om leuke dingen met Norma te doen, en er moet ook altijd nog wel iets gebeuren aan het huis. Norma daarentegen werkt niet, ze heeft regelmatig heftige migraine-aanvallen en is druk bezig met al het onrecht in de wereld en dan vooral het onrecht dat dieren aangedaan wordt. Toen ze nog apart van elkaar in de stad woonden, was dat verschil in leeftempo wel fijn: Edith was in het weekend bij Norma en kwam al wandelend met haar tot rust. Maar nu breken de verschillen hen op. En als Edith enthousiast vertelt over een collega op haar werk wordt Norma jaloers.

Vonne van der Meer: Eilandgasten

Wat lees je als het einde van het schooljaar nadert, je te moe bent voor ingewikkelde boeken en ook eens wat anders wil lezen dan een detective omdat je de plot steeds vaker al in het eerste kwart van het boek geraden hebt? In dit geval: iets om alvast een beetje in de vakantiesfeer te komen.

Dit boek speelt op Vlieland, daar was ik vorige zomer een weekje op vakantie. Ik heb het al eens eerder gelezen, maar dat is lang geleden en was vóór ik op een Waddeneiland op vakantie was geweest. Daarom leek het me leuk het opnieuw te lezen, en dat was het ook, zeker omdat ik bij de beschrijvingen van het eiland nu ook voor me zag hoe het er daar echt uitziet.

Rascha Peper: Oesters

Als je mijn blog vaker leest is het je vast al opgevallen dat ik Rascha Peper een goede schrijver vind, dit is namelijk al het zevende boek van haar dat ik gelezen heb sinds ik met deze blog begonnen ben, en dat is pas ongeveer een jaar geleden. Dit boek is een van haar dunnere, maar daarom niet minder mooi.

Het verhaal gaat over Olga, die met haar man Harold in Wenen woont. Ze is herstellende van een ziekte en wat depressief, waarvoor ze bij een psychiater loopt. Ze kijkt terug, en het belangrijkste wat haar is overkomen in haar leven tot nu toe is de relatie die ze had met Frank de Winter. Toen ze ziek was, ging ze steeds meer aan hem denken.

Jan de Zanger: De fietser

De fietser hoort bij Ben is dood. Dat boek is een jeugdboek en gaat over de ervaringen van de klasgenoten van Ben na Bens overlijden. In dat boek is docent Bert den Hartog opeens vermist: hij is ’s ochtends weggefietst, leerling Fer heeft hem vlakbij school nog ingehaald. Maar hij komt niet aan op school, zijn vrouw weet ook niet waar hij is. Aan het eind van het boek duikt hij weer op, maar in Ben is dood komen we er niet achter waar hij is geweest.

Een jaar later (in 1982) publiceerde De Zanger De fietser, een roman voor volwassenen. Nu wordt het verhaal van Bert den Hartog verteld. Den Hartog is niet erg gelukkig in zijn werk. Hij ziet om zich heen hoe collega’s zich laten afkeuren en hij wil dat ook. Hij maakt een plan om een paar dagen te verdwijnen: net genoeg om te laten zien dat het hem allemaal teveel geworden is. Dat doet hij door weg te fietsen. Fietsen is zijn grootste hobby, vroeger maakte hij lange tochten in de vakanties en nu fietst hij elke avond een vast rondje om zijn hoofd leeg te maken en zijn vrouw te ontlopen.

Jan de Zanger: Ben is dood

Jan de Zanger schreef in de jaren ’80 boeken die we tegenwoordig in het genre young adult zouden onderbrengen. Hadden we er maar wat van gezegd! valt daaronder, en dit boek ook. Ook dit boek las ik voor het eerst toen ik zelf op de middelbare school zat.

De titel zegt het al: Ben is dood. Het verhaal begint als de klas van Ben net gehoord heeft dat hij verongelukt is, geschept door een bus. Hoofdpersoon Fer realiseert zich dat hij eigenlijk maar heel weinig weet over Ben, en ook over zijn andere klasgenoten. Ze zitten in 4 havo, die klas bestaat voor de helft uit leerlingen die van de mavo kwamen (en ook nog eens van verschillende scholen, stapelen was in die tijd blijkbaar wat gebruikelijker dan nu) en verder uit leerlingen uit verschillende 3 havo-klassen en nog een enkele zittenblijver.

Jan de Zanger: Hadden we er maar wat van gezegd!

Anders dan in de meeste jeugdboeken zijn de hoofdpersonen in dit boek volwassen. Het verhaal begint als Pieter Vink, vooraan in de veertig, na 25 jaar terug komt op zijn oude middelbare school. De school viert een jubileum en er is een grote reünie.

Pieter realiseert zich dat hij maar heel weinig herinneringen aan zijn schooltijd heeft, hij kan zich maar enkele klasgenoten direct voor de geest halen. Hij ontmoet als eerste Joyce, de vrouw op wie hij vroeger verliefd was, zij praat hem bij. De rest van de klas blijkt elkaar nog goed te kennen en elke vijf jaar bij elkaar te komen, hij heeft die uitnodigingen nooit ontvangen, en elke keer hebben ze zich afgevraagd waar hij toch terechtgekomen zou zijn. In de loop van de dag, als hij de gezichten, gebaren, houdingen, stemmen weer ziet, keren zijn herinneringen terug. En die hebben te maken met de nachtmerries die hem al die tijd al achtervolgen.

Elke Geurts: De weg naar zee

Tessa is op weg naar zee. In de brandende zon trekt ze de bolderkar met daarop alle spullen en haar zevenjarige dochter Summer door het mulle zand in de duinen. Ze is op vakantie, met haar vriendin Gina en hun beider dochters. Ze zijn even oud, hun dochters ook, hun levens lopen parallel. Maar zijn toch zo verschillend.

Tijdens de tocht naar zee overdenkt Tessa haar leven, en dan vooral haar leven met Summer en haar relatie met Dylan, haar Australische ex-echtgenoot. Tessa is een perfectionist, ze doet overal extreem haar best op, al is wat ze bereikt heeft in de ogen van haar vader nooit goed genoeg. Ook Summer niet, want Summer is geen gewone baby. Al snel in het verhaal komt dat vermoeden op en later wordt het expliciet bevestigd. Tessa vindt het heel moeilijk om met haar dochters handicap om te gaan, ze probeert haar zo normaal mogelijk te maken, al kost dat extreem veel pijn en moeite.

Aukelien Weverling: In alle steden

Volgens mij heeft dit boek niet zo heel veel aandacht gekregen, in tegenstelling tot het eerder besproken Concept M van Aafke Romeijn, terwijl het in zekere zin vergelijkbare boeken zijn. In alle steden speelt ook in de toekomst (een stuk verder dan Concept M) en het schetst eveneens een mogelijke richting waar het op kan gaan in onze samenleving. Op de Boekie Night vertelde Romeijn dat ze haar boek onder verschillende genres schaart, waaronder science fiction, deels omdat ze merkte dat ze dan een breder publiek aansprak: sommige vrienden van haar lezen veel Amerikaanse science fiction en zijn normaal gesproken niet genegen om Nederlandstalige literatuur te lezen, maar door dat label erop te plakken werd haar boek ook voor hen interessant. Die mensen moeten zeker ook In alle steden lezen.

Het allerknapste aan dit boek is niet eens zozeer het verhaal, maar de stem en dan voornamelijk de taal van de hoofdpersoon. Die hoofdpersoon, Bennie, is zijn baan kwijt, wat in de samenleving van dan betekent dat hij ook zijn huis kwijt is en moet terugverhuizen naar wijk F, waar hij oorspronkelijk vandaan komt. In de maatschappij in het boek, waar het Verenigd Christendom de staatsreligie is, zien we net zo’n scheiding van wijken als in bijvoorbeeld The Hunger Games, waarin één wijk de rijkste en schoonste is. In die wijk mag (!) Bennie een poos kerstbomen verkopen, met een nachtwachtfunctie, zodat hij een lekker kacheltje tot zijn beschikking heeft.