Rascha Peper: Wie scheep gaat

Van de boeken die ik van Rascha Peper heb gelezen is dit verreweg het dikste, 480 bladzijdes. Qua thema’s en personages lijkt het wel op sommige van haar andere boeken: een beetje een nerdachtige onderzoeker, de stad New York, een verhaal uit het verleden dat nog invloed heeft op wat er nu gebeurt.

Dat verhaal is de verdwijning van Hanna. Ze is twee jaar geleden verdronken toen ze met haar nieuwe liefde op een bootje zat dat verging. We lezen per hoofdstuk over het leven van verschillende personages die als verbindende (of juist: splijtende) factor Hanna hebben. Nichtje Emma, vader Alphons LeCoultre, exen Gerard en Robin die ooit elkaars beste vrienden waren, en dan is er nog een man die bij allerlei huizen binnensluipt omdat hij geilt op lades met damesslipjes. Hij heeft Hanna niet gekend, maar zijn rol in het verhaal blijkt cruciaal te zijn voor de lezer. En dan zijn er nog de blauwe badeendjes.

Advertenties

Stephan Enter: Winterhanden

Dit is Enters eerste boek, maar het was zijn enige boek dat ik nog niet had gelezen. Ik vond zijn laatste boek Compassie wat tegenvallen, maar Lichtjaren, Spel en Grip vond ik mooi.

Ook in Winterhanden staan mooie stukken, al zijn er in zo’n verhalenbundel altijd verhalen die je meer aanspreken dan andere. Enter schrijft goed, hij slaagt er heel knap in gemoedstoestanden, van bijvoorbeeld twijfel, saaiheid, onrust, te beschrijven. Zijn personages vind ik dan echter soms wat irritant worden, vanwege hun betweterigheid en arrogantie. Vooral Olaf, in het verhaal Schijngestalte, ging mij persoonlijk een beetje op mijn zenuwen werken, waardoor ik ook even gestrand ben in het boek. Hij kijkt eigenlijk een beetje neer op zijn vriendin Anna, die wel mooi en lief is, maar hij lijkt haar niet erg serieus te nemen en wil de relatie beëindigen, maar doet dat heel lang niet. De ontmoetingen schuren en wringen.

Griet op de Beeck: Gezien de feiten

Dit boekenweekgeschenk heeft natuurlijk al veel aandacht gekregen. De recensenten oordeelden behoorlijk negatief, zo gaf Arjan Peters slechts één ster in de Volkskrant bij zijn vernietigende recensie en was Christiaan Weijts in De Groene ook niet erg positief.

Terecht? Nee, zeker die recensie van Peters gaat wat mij betreft echt te ver. Hij lijkt zich overigens voornamelijk aan de personages te storen. En dat een personage bij hem blijkbaar ergernis of weerzin opwekt met haar deodorant en betaalbare treinkaartjes en “kwezeligheid” is natuurlijk helemaal niet vanzelf ook een diskwalificatie van het boek. Dat zou ook juist een sterk punt kunnen zijn.

Esther Gerritsen: De trooster

Ik was erg benieuwd naar dit nieuwe boek van Esther Gerritsen, want ik had zo’n beetje (dat wil zeggen: op Toneel na) al haar boeken gelezen en vond bijvoorbeeld Superduif, Normale dagen en haar columnbundels erg goed.

De boeken van Gerritsen zijn allemaal erg verschillend, ze weet heel verschillende personages tot leven te brengen. En die personages hebben vaak een heel eigen soort gedachten en een net niet helemaal normale kijk op de wereld. Zo ook in dit boek: hoofdpersoon Jacob woont in een klooster. Hij is geen broeder, hij is de conciërge die allerlei klusjes doet. Hij is niet zo handig en niet zo snel, maar hij werkt wel hard. Bovendien heeft hij een scheef gezicht, waardoor hij in zijn leven er vaak niet echt heeft bijgehoord. Hij gelooft wel echt in God en voelt zich erg thuis tussen de broeders, al valt hij ook daar er toch net buiten.

Franca Treur: Slapend rijk

Franca Treur schrijft naast romans (zoals Hoor nu mijn stem) ook korte verhalen, die op de achterpagina van nrc.next verschenen. In 2016 verscheen de eerste bundeling, X & Y, en nu is het vervolg uitgekomen.

De verhalen zijn heel kort: maximaal iets meer dan twee pagina’s, maar Enthousiasme bestaat bijvoorbeeld uit slechts twee alinea’s. In elk verhaal schetst Franca een situatie, meestal eentje die een beetje schuurt, soms ronduit treurig. De personages die ze opvoert zijn heel knap gekarakteriseerd, zonder dat het clichés zijn. Het zijn de mensen die je elke dag tegenkomt in de trein, in de supermarkt of op je werk, samengebald tot één aspect dat een heleboel zegt.

Marieke Lucas Rijneveld: De avond is ongemak

Een bijzonder debuut dat al veel aandacht heeft gekregen in de media: Rijneveld is geïnterviewd voor kranten, was te gast bij Boeken en nu is haar boek ook nog boek van de maand bij De Wereld Draait Door.

Het is inderdaad een bijzonder boek, maar wel een waar je een beetje voor in de stemming moet zijn, want ik vond het ook nogal beklemmend.

Het verhaal gaat over Jas die haar oudere broer Matthies verloren is, hij is door het ijs gezakt. Jas voelt zich schuldig: omdat ze bang was dat haar vader haar konijn Dieuwertje wilde gaan slachten voor de kerst, had ze gebeden of God misschien Matthies zou willen nemen en niet haar konijn.

Ellen de Bruin: Onder het ijs

Wat een fijn boek is Onder het ijs. Het eerste grote pluspunt is natuurlijk al dat de hoofdpersoon een jonge, ambitieuze, vrouwelijke bètawetenschapper is.

Bas doet onderzoek naar fossiele dinoflagellaten (niet díe dino’s!, microfossielen van eencelligen). Haar begeleider Reinier, op wie ze stiekem verliefd is, overlijdt plotseling aan het begin van het boek. Hij zou meegaan op een expeditie naar de Noordpool, op een schip dat grote boorkernen uit de grond kan halen. Aan de dinootjes die daarin voorkomen kun je zien hoe oud het materiaal is en ook wat voor omstandigheden er toen heersten. Hij wil daarmee onderzoek doen naar klimaatverandering en wellicht uitvinden hoe de Noordpool na een wat warmere periode weer is afgekoeld.

Elke Geurts: Ik nog wel van jou

E. en haar man (“de man” of R.) wonen met hun twee dochters in een nieuwbouwwijk. Op een dag zegt de man dat hij bij haar weg wil, dat hij niet meer van haar houdt. Dit boek gaat over de periode daarna. Dat E. probeert haar man bij zich te houden. Dat de man ook weer lijkt te twijfelen en toch nog gewoon heel vaak ook thuis is.

Het blijkt dat de man zich al een hele tijd erg alleen gevoeld heeft in de relatie, dat zijn verdriet eigenlijk al voorbij is nu de beslissing genomen is. Maar de juiste omgang vinden blijft lastig: in tegenstelling tot in de meeste gevallen geeft de mediator het advies dat ze elkaar maar eens een poos wat minder moeten zien, om goed te kunnen scheiden.

Herman Koch en Wanda Reisel: Of heb ik het verzonnen?

Dit boek kwam hier al eerder langs in mijn stukje over de Boekie Night waar Koch en Reisel te gast waren. Maar nu heb ik het boek ook gelezen.

Het boek is dus een briefwisseling tussen Koch en Reisel door de tijd heen. In het eerste deel lezen we brieven uit 2011 tot 2013. Herman en Wanda halen herinneringen op, aan het Zeelandclubje waar ze ook op de Boekie Night over vertelden, aan hun jeugd, of die herinneringen wel kloppen. Hoe hun clubje werkte, welke foute grappen er gemaakt werden en hoe dat binnen het clubje wel kon, maar voor de buitenwereld niet geschikt zou zijn.

Waarom de brieven in 2013 stoppen is niet duidelijk, maar er is wel een logische overgang: op 2 december 2013 schrijft Wanda dat ze de Barcelona-brieven heeft teruggevonden in een koekblik, inclusief doorslagen van haar eigen brieven.

Rascha Peper: Stadse affaires

Een charmant boekje columns van Rascha Peper. Ze schreef deze columns tussen 1999 en 2006 voor NRC Handelsblad. In die tijd woonde ze eerst in New York, later weer in Nederland, en over die overgang lezen we ook (bijvoorbeeld dat de katten, toen ze na twee jaar weer terugkwam, niet direct vol enthousiasme de oude draad weer oppakten), maar ook bijvoorbeeld Brussel en het Vlaams komen langs en het schrijvershuis van Roland Holst.

Sommige auteurs leer je al goed kennen in hun boeken, denk aan Maarten ’t Hart die een groot deel van zijn werk op zijn eigen leven gebaseerd heeft, maar bij Peper heb ik dat gevoel niet: de levens in haar boeken zijn levens op zichzelf, haar hoofdpersonages zijn niet eigenlijk allerlei versies van Rascha Peper. Daarom zijn deze columns leuk, zo leren we de persoon van de schrijfster enigszins kennen.